Η οικονομική κρίση φέρνει και την... ευτυχία

«Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία » λένε. «Τη μιμούνται όμως περίφημα » θα έλεγαν κάποιοι άλλοι. Σε μια καταναλωτική κοινωνία που καταρρέει από την οικονομική κρίση, σε μια δουλειά που μας πιέζει αφόρητα, πώς μπορεί τελικά να αντλήσει κάποιος μερικά ψήγματα ευτυχίας; Φρικτές περικοπές προσωπικού έχουν οδηγήσει πολλούς στην ανεργία. Μειώσεις μισθών έχουν βγάλει εκτός προγραμματισμού χιλιάδες οικογένειες. Καταστήματα με ξηλωμένες βιτρίνες και δρόμοι-φαντάσματα δεν έχουν καμιά σχέση με τις σκηνές του παρελθόντος, της ευμάρειας. Τελικά μπορεί να μας δικαιολογήσει κανείς για μια... στιγμή δυστυχίας.

Και όμως υπάρχουν ορισμένοι μελετητές που υποστηρίζουν ότι, όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, δίπλα στο μαύρο υπάρχει χώρος και για το άσπρο. Ακόμη και σε συνθήκες οικονομικής κρίσης. «Αρχίζουμε να εκτιμάμε τα πράγματα που είναι πραγματικά σημαντικά:οι φίλοι μας, η οικογένειά μας και ο κόσμος που ζούμε. Αυτά μας κάνουν πιο ευτυχισμένους από την κατανάλωση και τον ηδονισμό των ετών της οικονομικής άνθησης» λέει η ψυχολόγος-γνωσιακή ψυχοθεραπεύτρια Ασημίνα Χριστοπούλου. Οπως επισημαίνει, οι άνθρωποι σιγά σιγά συνειδητοποιούν ότι η ευτυχία μπορεί να μη βρίσκεται στη διαρκή αναζήτηση περισσότερων αγαθών ή στην ακριβή διασκέδαση.

O Βασίλης και η Βαγγελιώ Χατζηευστρατίου παντρεύτηκαν εν μέσω της κρίσης. « Ημασταν ερωτευμένοι και θέλαμε να είμαστε μαζί. Είπαμε γιατί δεν παντρευόμαστε...Θα τα καταφέρουμε». Από το μεγάλο σπίτι όπου ζούσαν μετακόμισαν σε ένα μικρότερο. « Δεν μας ένοιαζε.Αν η σχέση βασίζεται στην επικοινωνία η κρίση την κάνει πιο δυνατή.Οσο έξω αυξάνεται η ζούγκλατόσο μέσα στην οικογένεια αυξάνονται το δέσιμο,η αγάπη και η υποστήριξη. Τελικά είναι δυνατό να είσαι ευτυχισμένος εν μέσω κρίσης».

Τον τελευταίο χρόνο είναι πολλοί εκείνοι που περνούν τα πρωινά του Σαββάτου σε υπαίθριες δραστηριότητες με φίλους ή με την οικογένειά τους αντί να εξαντλούνται σε ένα ατέλειωτο shopping για το επόμενο «καυτό» απόκτημα. Η κρίση όμως ώθησε πολλούς και στον εθελοντισμό. Στην ΕΛΙΞ, μια οργάνωση που προωθεί την εθελοντική προσφορά, η κινητικότητα ήταν εφέτος μεγαλύτερη. «Ως σήμερα παρατηρούμε μια αύξηση της τάξης του 30% με 40%» λέει η υπεύθυνη της οργάνωσης κυρία Ντόρα Βουγιούκα. Πολλοίαπό τους νέους εθελοντές ήταν νέοι που έχασαν τη δουλειά τους.

«Το είδαν και σαν προσωπική εξέλιξη. Είναι μια μορφή άτυπης εκπαίδευσης,διά βίου μάθησης.Τώρα άρχισαν να βλέπουν τη δυνατότητα που τους δίνεται να ταξιδέψουν. Μπορούν να αποκομίσουν πράγματα από την προσφορά και τις νέες εμπειρίες» αναφέρει.

Στις δυτικές κοινωνίες η κυρίαρχη ιδεολογία για την επίτευξη της ευτυχίας ήταν συνυφασμένη με τα υλικά αγαθά. «Υπάρχει όμως και η άλλη όψη:να είσαι καλός άνθρωπος και να προσφέρεις στην κοινωνία» παρατηρεί ο κλινικός ψυχολόγος στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ κ. Πάρης Καπής. Η οικονομική κρίση κάνει τους ανθρώπους πιο δημιουργικούς. «Ψάχνουν για λύσεις και τις βρίσκουν. Και έρχονται πιο κοντά, προσπαθούν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον.Αναζητούν νέες δυνατότητες και προοπτικές και ανακαλύπτουν νέες εμπειρίες» λέει. Ο κόσμος αποκτά περισσότερο κριτική σκέψη, αρχίζει «να το φιλοσοφεί» λίγο περισσότερο. Οπως τονίζει ο κ. Καπής, «πολλοί έρχονται πιο κοντά στη θρησκεία περισσότερο ως σύστημα αξιών και λιγότερο ως τελετουργικό».

Η χαρά βρίσκεται στα απλά πράγματα

Χ ρήμα ή προσφορά στην κοινωνία; Ο κ. Ν.Νικολαΐδης (στη φωτογραφία περιστοιχισμένος από τους φίλους του) απάντησε «προσφορά» και πριν από έναν χρόνο βρέθηκε στις Βρυξέλλες εργαζόμενος σε μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση. «Επέλεξα το δεύτερο γιατί με κάνει να νιώθω καλά. Ζούσα με λίγα, αλλά έκανα σωστή διαχείριση των χρημάτων και μπορούσα να ταξιδεύω.Εμενα σε ένα σπίτι με πολλά άτομα για οικονομικούς λόγους. Ομως μου βγήκε σε καλό, γιατί έκανα πολλούς φίλους.Θα επέλεγα αυτό από μια δουλειά σε πολυεθνική του Λονδίνου γιατί ξέρω ότι δεν θα γίνω ευτυχισμένος με πάρα πολλά λεφτά. Με αυτόν τον εναλλακτικό τρόπο ζωής ψυχικά ένιωθα μια χαρά. Με την ευρεία έννοια του ψυχικού πλούτουαυτό που έζησα ήταν μια πολύ καλή επένδυση».
Στις Βρυξέλλες απολάμβανε καθημερινά μικρές στιγμές ευτυχίας. «Κάθε ημέρα έλεγα “καλημέρα” στους συναδέλφους σε τουλάχιστον 6 διαφορετικές γλώσσες.Αυτό δεν είναι ευτυχία;Οπως είναι να διαβάζεις ένα βιβλίο στη σκιά ενός πλατάνου·να επισκέπτεσαι ένα μουσείο τα βράδια που είναι ανοιχτό · να κάνεις ατελείωτες βόλτες για να ανακαλύψεις αρχιτεκτονικά στολίδια της Αrt Νouveau κρυμμένα σε κάποιο στενό ή ζωγραφιές που σχεδίασαν στους τοίχους Βέλγοι καρτουνίστες · να φτάσεις στην άλλη άκρη της πόλης μόνο για να δοκιμάζεις σε πρατήριο σοκολάτας όση ήθελες ή άντεχες. Η μόνη πολυτέλεια που επέτρεπα στον εαυτό μου ήταν ένα ζεστό ποτήρι σοκολάτας στου Ρierre Μarcolini ύστερα από χιονοπόλεμο στον αυλόγυρο μιας γοτθικής εκκλησίας κάτω. Αυτά για μένα είναι ευτυχία».