Ομάδα Ισπανών επιστημόνων σχεδίασε ένα πρόγραμμα που επιτρέπει στους άντρες να «βρεθούν» στο σώμα μιας γυναίκας που υπόκειται σωματική βία. Την ίδια ώρα, επιστήμονες στο Λονδίνο προσομοίασαν πείραμα της δεκαετίας του 1960, στο οποίο οι μισοί συμμετέχοντες πείθονταν να προκαλέσουν πόνο στους άλλους μίσους. Τα δύο αυτά πειράματα κρίθηκαν από την επιστημονική κοινότητα ως ανήθικα και υπερβολικά τραυματικά για τους εμπλεκόμενους.
«Θέλουμε να μάθουμε αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την εικονική πραγματικότητα, όχι μόνο για να αλλάξουμε τον χώρο που βρίσκεται κάποιος, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό», εξήγησε ο Μελ Σλέιτερ, επικεφαλής ερευνητής στο Ινστιτούτο Έρευνας και Προηγμένων Επιστημών της Καταλονίας. «Πώς θα επηρεαστεί η συμπεριφορά κάποιου που θα βρεθεί εικονικά σε ένα άλλο σώμα;»
Στο πείραμα των Ισπανών ερευνητών, οι άντρες συμμετέχοντες βρίσκονται σε ένα εικονικό δωμάτιο, με μια γυναίκα μπροστά τους να χαϊδεύει το μπράτσο τους. Την ίδια ώρα, η αίσθηση ενισχύεται από κάποιον που και στην πραγματικότητα κάνει την κίνηση της εικονικής γυναίκας.
Κοιτάζοντας στη συνέχεια στον καθρέφτη, βλέπουν τον εαυτό τους ως νεαρό κορίτσι με φούστα, ενώ αργότερα, από οπτική τρίτου προσώπου, βλέπουν τη γυναίκα που προηγουμένως χαΐδευε το χέρι, να χτυπά δύο φορές το κορίτσι στο πρόσωπο. Μέσα από αυτή τη διαδικασία αυτός που συμμετέχει στο πείραμα αισθάνεται με περισσότερο προσωπικό τρόπο το χτύπημα στο κορίτσι.
Ο Σλέιτερ εξήγησε τον τρόπο που η τεχνική αυτή μπορεί να βοηθήσει στην αντιμετώπιση του ρατσισμού και της σωματικής βίας. «Με τον τρόπο αυτό μπορούμε να μάθουμε πώς είναι να είσαι το θύμα βίας ή να καταλάβουμε πώς είναι να υφίστασαι ρατσιστική συμπεριφορά. Για αυτό το λόγο, μπορεί να βοηθήσει τους θύτες να καταλάβουν το είδος της ζημιάς που κάνουν στους άλλος από ψυχολογική άποψη.»
Αυτά τα πειράματα μάλιστα μπορούν να είναι αποτελεσματικά ακόμη κι αν η ποιότητα της εικονικής πραγματικότητας δεν είναι ιδιαίτερα υψηλή. «Η οπτική ποιότητα δεν είναι μεγάλης σημασίας. Αυτό που είναι πιο σημαντικό είναι ο τρόπος αλληλεπίδρασης στο εικονικό περιβάλλον», εξήγησε ο Μπερνάρντ Σπάνλανγκ, ερευνητής εικονικής πραγματικότητας στο πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης.
Η εικονική πραγματικότητα χρησιμοποιείται ακόμη για την προσομοίωση ενός ψυχολογικού πειράματος που στοχεύει στις πιο σκοτεινές πλευρές του ανθρώπινου χαρακτήρα, όπου τα αληθινά πειράματα θα ήταν υπερβολικά τραυματικά για τους συμμετέχοντες. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Στάνλεϊ Μίλγκραμ προκάλεσε αντιδράσεις με τα πειράματα του για τον τρόπο που οι άνθρωποι αντιδρούν σε φιγούρες εξουσίας, διαπιστώνοντας ότι, υπό πίεση, οι περισσότεροι άνθρωποι θα έκαναν ηλεκτροσόκ σε έναν άλλο άνθρωπο.
Το σενάριο του συγκεκριμένου πειράματος ήταν φανταστικό, χρησιμοποιώντας ηθοποιούς που υποδύονταν να υφίστανται ηλεκτροσόκ, ωστόσο θεωρήθηκαν ανήθικα γιατί βασίζονταν σε παραπλάνηση. Ο Σλέιτερ αναπαρήγαγε τα πειράματα αυτά με τη βοήθεια της εικονικής πραγματικότητας, στο πανεπιστημίου του Λονδίνου. «Αυτό που μας ενδιαφέρει, είναι αν θα έχεις τις ίδιες αντιδράσεις με τους συμμετέχοντες στο παλιότερο πείραμα, ακόμη κι αν γνωρίζει ότι κάνεις ηλεκτροσόκ σε έναν εικονικό χαρακτήρα», εξήγησε.
www.kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε και εσείς το σχόλιο σας!